Confirmation Email Sent

උමන්දා

"උමන්දා බලනවා මගෙ දිහා..." ඔහුගේ අණ දැඩිය. රාජකාරි මට්ටමේ මෙනි. ඈ සෙමින් ඇසිපියන් එසවූවාය. " ඔයා ළග ඉන්නෙ මගෙ පණ ටික. හොඳට මතක තියාගන්නවා. තමුන්ට මොකක් වුණත් මගෙ දරුවට කරදරයක් වෙන්න බෑ... තේරුණාද?..." අනේ! ඇගේ හද ගැස්සුණ තරමක්. ඔහුගේ ඒ වදන්... '' තමුන්ට මොකක් වුණත් මගෙ දරුවට කරදරයක් වෙන්න බෑ... තේරුණාද? ඔහු එම වදන් කීවේ මොන සිතකින්ද? එහි තේරුම නිම්ර තමන්ට කිසිවිටෙක ආදරය කර නොවේද ? කප්පරක් බලාපොරොත්තු තබාගෙන තමන් ඔහුගේ උණුසුමට ගුලි වූයේ මෙම වදන් පෙළ ඇසීමටද? දරුවා දෙදෙනාගේමය. එහෙත් ඔහු මේ ඔහුගේ දරුවා යැයි පමණක් පවසයි. තමා මිය ගියත් ඔහුට කම් නැත. ඔහුගේ දෑසේ ලියැවී තිබෙන්නේ ආදරයක් නොවන බවට ඇදහූ උම

සන්තාන සිත්තම්

"ඔව් දෙව්... මටත් ඕන ඒ වගේ ආදරයක්... ඒතරම් ආදරයක් මම දැකලා නැහැ මම නම් ඊට වඩා ආදරයක් දැකලා තියනවා තුෂ්... මම ඔයාට දෙන්නම් ඒ වගේ ආදරයක්... ඒත් මට සැකයි... ඒ තරමට මනුස්සයෙකුට ආදරේ කරන්න පුළුවන් ද කියලා දෙනෙත් - තුමායා "හොඳයි අප්පච්චී... ගිහින් එන්නම් බිඟුන්ගේ අතට ඒ සුරත සිර විය. ඇයගේ සවනට ඒ දෙතොලේ සුසුමේ උණුසුම සමඟ කිතියක්ද දැනිණි. එකක් නම් බැහැ රන්... මගේ වයිෆ්ට බබාලා තුනක්වත් ඕන... ඒ නිසා ඔය සුදු බංඩිය පරිස්සමට තියා ගන්. බිඟුන් - පවීන් උඹේ ලොකුකම හොඳටම වැඩි වුණේ මයෙ ඉවසීමක් එක්ක ගර්ලියෝ... උඹ මොකද්ද මට කිව්වේ... උඹව බලන්ට මනමාලයෙක් ආවා කියලා නේද.... තෝව බඩ කොරලා අත ඇරියාම ඒකා ඇවිත් ඇන්න යයි...

හීනයයි නුඹ මගේ

" අභී මේහ්... " අභීට සමාන්තරව නැවතුණ සංජනත් අමින්දි දිහා බැලුවේ විස්මය පිරුණු දෙනෙතින්. "මේක මේ මනුස්සයෙකුට නිදා ගන්න පුළුවන් තැනක්ද බං ...මේ කෙල්ලට පිස්සුද?'' දෙතොල් මත දබරැඟිල්ල තබා සංජනව නිහඬ කරපු අභී ඇයව පසුකර කාර් යාල කාමරය දෙසට ඇවිද ගියෙ ඇයව අවදි කරන්න අකමැත්තෙන් ඉතිං තවත් වතාවක් ඇය දෙස බලා අභී පසුපස ආව සංජන ඔහුව නැවැත්වුවේ නෝක්කාඩු කියමින්. "දැන් උඹ පිස්සෙක් වගේ දුවගෙන ආවෙ ඒකි අරගෙන ආව මගුල බලන්න නේද? අභී" "ඔව්...'' "එතකොට දැන් " " අපි ටිකක් බලමු සංජන.. දැන් එයා නිදිනේ '' "අහ්! මේ කෙල්ල ඇහැරෙන කල්?..කීයට හරි ? බලන් ඉන්න ! උඹට පිස්සුද අභී " ඈත ලෝකෙකින් පාවෙලා එන ගානට සංජනගෙ හඬ ඇහෙද්දි අම

සැනසෙන්නම් මා

හිතක් ඇත වෙන් කෙරූ නොකී පෙම් කවී ලියූ නොදැනි සේතව ඉනු බැරි ඔබ කොයිද පෙම්වත් සඳූ සොයයි අහස කදුලු බී.... අහස අමතක කෙරූ සඳුකුමරු නොදැනීම යන බව අතහැරී ඉවසුම් නැතිව අමාවක අහස සැඟ වූවා හැම එලිය තරු කැටද රිංගවා වලාකුලක... පෙම්වතා නෑ තවත් දොඩමලු නොදෙයි බැල්මක් හදුනනනා හදෙන් පලුවක් කැඩී බිදී ගියත් රිදවා මින්මතුව නොවෙයි වෙනකෙකුගේ අහස දිවුරම් සඳට පණද සහතික කොට....

සඳ අයිති අහසටයි

"ආසයි රත්තරනේ.... මට ගොඩාක් බලාපොරොත්තු තියෙනවා, අපේ වෙඩින් එක පුංචියට ලස්සනට ගන්න ඕනී....එතකොට....ලස්සනම ලස්සන පුංචි කොලු පැට්ටෙක් මුලින්ම..." "ස්.........." සනුක හුස්ම ටිකක් වැඩියෙන් උඩට අදිද්දී චතු තව තවත් රස කර කර කියන්න ගෙතුවා. "ම්ම්........ඊට අවුරුදු දෙකකට විතර පස්සෙ හුරතල් පුංචිම පුංචි හා පැටික්කියෙක් වගේ දූ පැටික්කියෙක්....... චතුගෙ හීන මහමෙරක් තරම්....සනුකට පව් කියලත් හිතුනා, කදුලු වැල් රැවුල් ගස් අතරින් මූණ පුරා දුවද්දී සනුකගෙ මූණෙ මස්පිඩු රිදෙන්න ගත්තා. "අනේ.........ලොක්කියේ......." එකපාරටම icu එක පැත්තෙන් ඇහුණ සද්දෙට සනුකගෙ කල්පනා ලෝකෙ බිදිල ගියා, ගැස්සිලා ගිය සනුක එකපාරටම නැගිට්ටෙ

විසිරුණු මල් පෙති

ආකාශ එක්ක ජිවිතේ කොහොම ද සුද්දි.. නිදුක් හා මා අතර වූ නිහඬතාවය බිඳිමින් නිදුක් කතා කළේය. ඔහු හා මා උනුන් හා කිසිත් නොදොඩා අප දෙසම බලා හිඳි කාලය අනන්තය. නිදුක් බිඳ දැමුයේ ඒ නිහඬතාවයයි. "නිදුක් මට ඔයාව මඟ හැරිලා ගිය තැන ඉඳලම මේ කතාව දැන ගන්න ඕනි" මා ඇසූ පැනය මඟ හැරියෙමි. "මේ කතාවල අගක් මුලක් ආයෙත් ඇයි සුද්දී ? "ආදරේ කරපු නාමයෙන් දැන ගන්න ඕනී නිදුක්" නිහඬ වූයේය. අර පුංචි දරුවා අත්පුඩි තලමින් මොන මොනවාදෝ කියෙව්වේය. මා ඒ දරුවා දෙසම බලා ඉන්නා අයුරු නිදුක් දැක ඔහු මහා බරට සුසුමක් හෙළුවේය. "අවුරුදු පහක අතීතයක් නිදුක් එපමණක් කියා නිහඬ වූයේය. "ඒ මගේ ජීවිතේම නිදුක් මේ මට හැඬුණි. නිදුක් නිහඬවම මා ඉදිරිපිට

බකිනි මලට පිනි වැටිලා

බකිනි මලට පිනි වැටිලා....දැන් මම දන්නවා පිනි...රූප නැති වුණාට....කිව්වේ නැති වුණාට...ඔයාගේ හදවතේ කැඩපතින් පෙනෙන රූපය බකිනි මල කියලා....මට සතුටුයි මගෙ දෙයියෝ...වාව ගන්න බැහැ මට....නොකීවට ඒ පින්තූරේ මගේ හිත කොච්චර රිද්දුවද කමක් නැහැ....දැන් කමක් නැහැ...එක්කෙනෙක් නෙවෙයි දහයක් තුරුල් කර ගෙන ඉන්න පින්තූර ඕකේ තියා ගන්න පිනි...ඒ වුණාට ඒවා බලන්න ඉස්සෙල්ලා ඔයා ඉස්සරෝම බලන්න ඕනේ බකිනි මල දිහා කියලා මම දන්නවා...බකිනි මලට පිනි වැටිලා තියන කොට කොච්චර ලස්සනද...ඒ ලස්සන නැති කරන්න එපා මගෙ රත්තරං....බකිනි මිමිණුවේ දරා ගත නොහැකි සතුටක් හදවතේ ගුලි කරගෙනය. විදි වේදනා සියල්ල දියවී ගියාසේ ඇයට දැනිණි.

හංස ගිගිරුම්

චංචල සිත් රූ

"දැන් උඹ මේ කියන ගැනි ගැන දන්නවාද සත්යා අසද්දී සොභාවි හිස සෙල වූවාය. උඹ නම් මොන ජාතියේ එකියක්ද කියලා මට තේරෙන්නේ නැහැ භාවි... දොස්තර කෙනෙක් වුණේ ෆැකල්ටියට පොල් ගාලා දීලාද හරකියේ... ඒ ගෑනි ගැන දැනගෙන හිටියා නම් උඩ බලාගෙන හිටියේ මොකටද.... මිනිහා ඒ ගෑනිට දරුවෙකුත් හදලා දීලා උප්පැන්නෙකුත් දෙනකල් උඹ මොන ලෝකෙද හිටියේ කඳුළ හැර සත්යාට දෙන්නට පිළිතුරක් සොභාවි ළඟ තිබුණේ නැත. "ඇති දැන් මේවා හොඳටම... උඹ අදම තීරණයක් ගනින් භාවී... ඒ මිනිහා මත්තේ තවත් නැහෙන්න එපා සත්යා ඇයව තුරුලට ගනිමින් කීවාය. සොභාවි ඇය තුරුලේ හඬා වැටුනාය. "පොඩි එවුන් දෙන්නා දැම්ම උඹට නැති වුණාට එතකල් මේ දරුවා උඹ ළඟ ඉදියිනේ... ඔය මිනිහා කූඩ

පියුමින්දි

අද මොකද කෙල්ලෝ ටික කැකිරි පැලෙන්න හිනා වුණේ ආ...අපට හිනාවෙන්න බැරිද? පුළුවන් කියලා මම දැන ගත්තා හිනාවෙන්ම....කොනටම ඇහුණනේ අපි හිනා වුණේ...අද පිට්ටනියට ආව කොළඹ කාක්කට එහෙමද....ආ...ඔය හිනාවුන කට මම ඉතරු කරන්නේ නැහැ කියු ඔහු මගේ මුවට මුව ළං කළේය. වෙලා ගියා....අද මට ගුටි කන්න තමා වෙන්නේ...ආය එන්නත් බැරිවෙයි ඔන්න සියුම්ව රිදුම් දෙන දෙතොල සපා ගත් මම බොරු අමනාපයක් මවාගෙන කීවෙමි. මම බයිසිකලේ ගිහින් දාන්නම් කියු ඔහු නැවත මා ඔහු වෙතට ඇදගෙන මගේ කම්මුල මතට මෘදුව දෙතොල තැබුවේය.

සුවට නිදන්නේ

වලව් පුතා

ඇයි මාව මෙහෙම අරන් ආවේ '' මට ඕන නිසා ' 'ගමක් ඉස්සරහා. මං කොහොමද හෙට ගමට යන්නේ " '' අවුරුදු කුමාරිට ගියේ කාගෙන් අහලද ? එදා කොළඹ ගියා. අද රූපේ පෙන්නන්න ගියා. '' විභංග දත්මිටි කාගෙන කිව්වේ යෙහංසා දිහාට වියරු බැල්මක් හෙලලා. '' මං එදත් ඉවසුවා. අදත් ඉවසන්නද කියන්නේ? මොන මගුලකටද තමුසෙ අර ජරාවක් ඇදගෙන ෂෝ පෙන්නන්න ගියේ. '' කේන්තිය දරා ගන්න බැරුව යෙහංසාට පහර දෙන්න බැරි කමට විභංග නැගිටලා දොරකඩ තිබ්බ මල් පෝච්චියට පයින් ගැහැවා. " අසරණකමට විභංග අසරණකමට.... පොඩ්ඩා ගොඩක් කල් ඉදලා කියන්නේ ටීවී එකක් අරං දෙන්න කියලා. දිනුවම තෑග්ග ටීවි එකක් නිසයි මං තරගෙට ගියේ. මට විශ්වාසයක් තිබ්බා දිනන්න පුළුවන් කියලා'' විභංග යෙ