Confirmation Email Sent

බූදල් නඩු කාර්ය පටිපාටිය

හංසලතා

හංසලතා දේශපාලන බලවතකුගේ ලිංගික ගොදුරක් බවට පත්වන 'හංසලතා' නම් රූපත් සංවේදී තරුණියගේ අධ් යාත්මික වේදනාව හා ඇය ජීවත්වන අගනුවර විෂම සමාජ පරිසරය වටා ගොඩනැගෙන මෙම අනුවේදනීය ප් රේම වෘත්තාන්තය සමාජමය හා සංස්කෘතිකමය අර්ථ සපයන නවකතාවක් ලෙසටද රසවිඳිය හැකි රසවත් නිර්මාණයකි. මතුපිටින් බලන කල මෙය සරල හා සුගම නිර්මාණයක් ලෙසට පෙනී ගියද මෙහි යටිපෙළෙහි අඩංගු සංකීර්ණ මානුෂික අත්දැකීම්වල ඇතුළාන්තයේ පවතින ගැඹුරු හා සියුම් සංවේදීතාවන් පාඨක සිත ඇඳ බැඳ ගන්නා ලෙසින් ප් රතිනිර්මාණය කිරීමට කතුවරයා දක්වා ඇති ප් රතිභානය ප් රසංසනීය වේ. විශ්ව මිත් ර

නැවත උපන්නෙමි

සිංහල පුවත්පත් පාඨකයන් අතර යසවර්ධන රුද්රිගු යන නම නොහඳුනන අය සිටියහොත් ඒ අල්ප වශයෙනැයි මම විශ්වාස කරමි. වසර හතළිහකට අධික කාලයක් තිස්සේ දිවයිනේ පුවත්පත්වලට ගද් ය පද් ය නිර්මාණ සපයන යසවර්ධන මේ වනවිට ලියා ඇති විශේෂාංග සංඛ් යාව දහස ඉක්මවයි. ඔහුගේ සරල සුගම බස්වහර මම කවදත් අගය කරමි. ග් රන්ථ තිස් පහක කතුවරයකු වන ඔහුගේ 'විපිරියාසය' නවකතාවට ඩී.ආර්. විජයවර්ධන සම්මානය හිමිවූ අතර, සංස්කෘතික දෙපාර්තමේන්තුව මෙහෙයවූ දීපව් යාප්ත අත්පිටපත් තරගයකදී බලාපොරොත්තු යන නවකතාව ජයග් රහණය කළේය. ඔහුගේ දූ දරුවෝ නවකතාව සහ අපි මොකටද රණ්ඩු වෙන්නේ යන ළමා කතාව රාජ් ය සාහිත් ය සම්මාන සඳහා අවසන් වටයට නිර්දේශ කෙරිණි. ශ් රී ලංකා ප

ගෙවුණ කාලය මනරම්

මෙම කෘතියේ කතුවර නිව්ටන් ගුණසේකර සූරීන් පුරා විසි වසරක් වැව් බැඳි රාජ් යයේදී අත් විඳි විවිධාකාර සුඛදුක්ඛ අත්දැකීම් යළි ආවර්ජනය කරමින් රචිත මෙම රමණීය නිබන්ධනය තුළින් රජරට නුවරකලාවිය වෙත පාඨක ඔබව කැඳවාගෙන යන්නේ ළෙන්ගතු විදුරකු ලෙසිනි. රසවත් නවකතාවක් සේ එක දිගට කියවාගෙන ගිය හැකි සරල හා සුගම භාෂා රීතියකින් රචනා කොට ඇති මෙම කෘතිය හුදු කල්පිතයක් නොව සත් ය සිදුවීම් පාදක කොට ලියා තිබීම විශේෂත්වයකි. එකල වැව් බැඳි රටේ පැවති රුදුරු කොටි ත් රස්තවාදය ගැන මෙන්ම ජවිපෙ භීෂණ සමය ගැනද ත් රාසය දනවන තොරතුරු ඇතුළත් ගෙවුණු කාලය මනරම් වැව් බැඳි දනව්වේ එදා පැවති (1979-1999) දේශපාලන, සමාජයීය, සංස්කෘතික හා විද් යුත් මා

නෑසෙන මානය

කරුණාදාස සූරියආරච්චි නෑසෙන මානය ඒ ඔක්කොම රැවටිලි වීරෙ... මං බොන එකත් උඹ නොබොන එකත් එක වගේම රැවටිලි. මං බීල හිත රවට්ටගන්ඩ පුරුදු වෙලා... උඹ නොබී හිත රවට්ටගන්ඩ පුරුදු වෙලා... ඒත් ඇත්ත තියෙන්නේ කොහෙද කියල අපි දෙන්නම දන්නෙ නෑ... අපි මොකට ද ඒක දැනගන්නෙ... ඒ ඇත්ත දැනගත්තාම අපට අපේ ජීවිතේ නැතුව යනවා... දැන් අපි යමු. උඹ උඹේ හිතට එකඟව තීරණ ගනිං වීරෙ... උඹට උඹේ ජීවිතය හම්බ වෙයි. මට එහෙම තීරණයක් ගන්ඩ බැරුව ඉන්නෙ... ඒක හින්ද මට කවදාවත් මගේ ජීවිතේ හම්බ වෙන්නෙ නෑ... මං මගෙ ජීවිතේ දකිනවා. ඒත් මට එතෙන්ට යන්ඩ ආත්ම ශක්තියක් නෑ... ඒක හින්දා මං කොටුවෙච්චි මිනිහෙක් වගේ ඉන්නවා. ඒත් මගෙ හිත මාව වෙනස් කරන්ඩ උත්සාහ කර

එළවළු ගුණ

රාජකීය පණ්ඩිත විලියම් අල්විස් මහතා රජයේ ආයුර්වේද වෛද් ය විද් යාලයයේ හිටපු විදුහල්පතිවරයෙකි. ලාබාල වියේදී ම ආයුර්වේද වෛද් ය විද් යාලයයට බැඳුණු අල්විස් මහතා අවසාන විභාගයෙන් සමත් ව ඩී. අයි. ඇම්. ඇස්. උපාධිය ලැබීය. පසුව කල්කටාවට ගොස් පශ්චාත් උපාධි විභාගයෙන් සමත් ව ඇම්. ඒ. ඇම්. ඇස්. (ගෞරව) උපාධිය ලැබීය. ප් රාචීන භාෂොපකාර සමාගම විසින් පවත්වනු ලැබූ අවසාන විභාගයෙන් සමත් ව රාජකීය පණ්ඩිත උපාධිය ලැබී ය. ලන්ඩන් විශ්වවිද් යාලයයේ බී. ඒ. (ගෞරව) උපාධියෙන් ද සමත් විය. වංග, හින්දි, ඉංගිරිසි කතා බොහෝවක් සිංහලයට නඟා පුවත් පත් සඟරාදියේ ද පළකර ඇති අල්විස් මහතා, විවිධ විෂයයන් පිළිබඳව කලක් ම පුවත් පත් සඟරාවලට ලිපි සැ

අලිපෑලැස්ස

"අපි ඉස්සර බැද්දෙ ජීවත් වුණේ දෙවිවරු වගයෙි. මට මතකයි මත්තලී අලි රැහේ ඇත්තො රංචු ගැහිලා පෙරහැරේ යන කොට තියෙන තේජස! අම්මා ඉස්සරහින් යනවා. ඊළඟට සෙල්ලිපුංචි. ඊට පස්සේ පුංචි එවුන් ළං කර ගෙන මහ එවුන් යන අපූරුව! වැස්ස වැටුණහම බැද්දෙ වැව්, පොකුණු, දිය කඩිති පිරිලා. නිලට බැබළෙන ගහ කොළ....ග්ර්...ර්....ර් ඒවායේ රස බල බලා, දිය කඩිතිවලින් වතුර බීලා, වැව්වලින් නාලා එහෙම කාරිව, නෑදෑයෝ සේරම එකට යන කොට මොන තරම් සතුටක්ද නංගියේ? ආයිත් එහෙම යුගයක් ගැන අපට හිතන්න වත් බැරි වෙයි. එදි අපි හක්කොලං කරපු බැද්ද සේරම දැන් මිනිස්සු අල්ලං කොටු කරගෙන. කැලේ කපලා, වැටවල් ගහලා, උන් තනියම බිම අල්ල ගත්තහම අනික් සත්තු යන්නෙ කොහෙ

මොනරවිල

මෙහි කෘතිය සඳහා පාදක වන්නේ මෑත කාලීන ශ් රී ලාංකික ඉතිහාසයෙහි අතිශය උද්වේගකර සිදුවීමක් වූ 1818 උඩරට මහ කැරැල්ල ලෙස හැඳින්වෙන විමුක්ති අරගලයයි. කැරැල්ල පැවති කාලය තුළ ඉංග් රීසි ආණ්ඩුකාරයා විසින් හා වෙනත් නිලධාරීන් විසින් හුවමාරු කර ගන්නා ලද නිල වාර්තාවන්හි හා පෙරදිග ඉන්දියා වෙළඳ ස මාගමේ ආසියාතික ජර්නලයේ ඇතුළත් තොරතුරු ඇසුරින් ගොඩනගා ගත් සිදුවීම්, නවකතාවක ස්වරූපයෙන් මෙහි පෙළ ගස්වා ඇත. අරගලයේ අවසන් ජවනිකාව වන කැප්පෙටිපොල විරුවා ගේ හිස ගසා දැමීම සියැසින් දැක, වෛද් ය හෙන්රි මාෂල් විසින් ඒ පිළිබඳව වාර්තා කළ ෙතොරතුරු ද ඊට ඇතුළත් ය. එවකට ලක්දිව සිටි ඉංග් රීසි ආණ්ඩුකාර රොබට් බ් රවුන්රිග් 1818 විමුක්ති අ

බක්කුල මහ රහතන් වහන්සේ

.....පසුව සිව්වණක් පිරිස එක් ව බක්කුල මහ රහතන් වහන්සේ ගේ ශේෂ වූ අස්ථි ධාතු නිදන් ගත කර සැවැත් නුවර ස්තූපයක් කර වූහ. එතැන් පටන් එම ස්තූපය 'බක්කුල මහ සෑය' යනුවෙන් ප් රකට විය. බොහෝ දෙවියෝ ද මනුෂ් යයෝ ද බක්කුල මහ රහතන් වහන්සේ ගේ අස්ථි ධාතු නිදන් ගත කර තැනූ එම ස්තූපය වන්දනා කර සිත පහදවා ගෙණ දෙව් මිනිස් සැප සම්පත් උදා කර ගත්හ.

මරුකතරට

මරකතරට පියදාස උඩවත්ත වෙන නිලධාරියො වාගෙ සල්ලි හොයන්ඩ මම වැඩ කෙරුවෙ නෑ. ඒක මේ හැම දෙනාම දන්නවා. මේ හැම දේකින්ම මම බලාපොරොත්තු වුණේ මේ කොට්ඨාසෙ ඉන්න වෙහෙස මහන්සි වෙන මිනිස්සුන්ට සිහිල් සුළං රැල්ලක් වෙන්ඩ. මරු කතරක ජීවත්වෙන මේ මිනිස්සුන්ට අඩුම තරමින් පොද වැස්සක්වත් වෙන්ඩ. එහෙම හිතපු, එහෙම වැඩ කරපු මට දැන් වැඩ කරන්ඩ වෙලා තියෙන්නෙ කොහොම ද? දත් තිස් දෙකට මැදිවුණු දිවට වාගෙ. එහෙමත් නැත්නම් මම දැන් ගිරේට අහුවෙච්ච පුවක් ගෙඩියක් වාගෙ. මේ විදිහට හරි අමාරුයි වැඩ කරන්ඩ. ඔය කවුරුවත් නොකිව්වට ඉහළ නිලධාරීන්ගෙන් හුඟ දෙනෙක්ගෙ තත්ත්ව මේක තමයි. වලිගෙ හංගගෙන ඉන්න අය බේරෙනවා. කොන්ද තියෙන අයට කැපෙනවා. මේ පළාතට මම ආව

වලාව

සිය පියා කියක දෙස සත් යක්දැයි සිතීමට සුදුබණ්ඩා වෙහෙසුණේය. ඔහු කියන පරිදි සියලූ දේ ලබා දෙන්නට දෙවියන්ට හැකි නම් මේ තරම් ආර්ථිකයේ පතුලට තම පවුලත්, ගම්මානයේ සිටින මිනිසුන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙකුත් වැටෙන්නට දෙවියන් ඉඩදෙන්නේ කුමක් නිසාදැයි වූ ප් රශ්නය ඔහුගේ සිතෙහි හොල්මන් කරන්නට විය. පියා කියන හැටියටම සියල්ල කරන්නේ දෙවියන් නම් මේ තාක් ඔවුන් දෙවියන් විෂයෙයෙහි කළ කී දෑ හේතුකොටගෙන වී, ඉරිඟු, කුරහන් ආදියෙන් ඔවුන්නේ ගෙවල් පිරී ඉතිරි යා යුතුව ඇතැයි ඔහුට සිතුණි. අනෙක් අතට කල්පනා කළ ඔහු සිතුවේ පියා කිසිදු බොරුවක් කියා නැති බවය. ඒ කෙසේ වෙතත් පියාට මෙන් දෙවියන් කෙරෙහි භක්තියක් තමා තුළ නැති බව ද ඔහු සිහි කෙළේය. පියා

මහ අනඳ හිමි - දයාවංශ ප්රකාශන

"ඔබ සසුන්ගතවූයේ කෙලෙසුන් මැඬීමට නොවේ ද නැඟණිය?" "එ සේ ය." උඩුබැල්මෙන් වැතිරහුන් මෙහෙණ සිවුර මනාව සකසා හිඳගත්තා ය. "එ සේ නම් එහි ඇලී ගැලී මෙ සේ දුක්විඳින්නේ ඇයි?" දෑත් බැඳ බිම බලාගත්තා මිස මෙහෙණගෙන් වහා පිළිතුරක් නොලැබිණි. "රා ගින්නෙන් පැළැහුණු කල්හී දෑස් අන්ධ වේ. සිහි විකල් වේ. ඒ එහි සැටි ය. ම ඔබට දොස් නොපවරමි. යටි සිතිනුදු සිනා නොනගමි. අන් කෙනෙකුන්ට ද නොකියමි. කිසිත් නුවූවා සේ සිතා, සිහි නුවණින් මා දෙස බලන්න නැඟණිය?" "මම කෙලෙස් තවමින් ම හුන්නෙමි ස්වාමීනි, මා නොමග හෙළුවෝ ඔබවහන්සේ ම ය. ඔබවහන්සේගේ මධුර ස්වරයට, රන්වන් පැහැයට, සුපිපි වත කමලට, විනීත පැවතුමට, ප් රණීත බැල්මට මා වශීව ගියේ ය. අනේ ස්වාම